Je hebt net een kindje gekregen en zit in een ingrijpende tijd in je leven. Misschien wel de meest ingrijpende. Je lichaam verandert drastisch door de zwangerschap. Een bevalling laat vaak ook geestelijke en lichamelijke sporen na. En dan is daar opeens dat prachtige wezentje dat het belangrijkste op de hele wereld is en volledig van jou afhankelijk.** 24 uur per dag, 7 dagen per week. Je vrijheid kwijt, geen tijd voor jezelf. In het eerste jaar heb je meestal ook nog last van hormoonschommelingen, waardoor je emotioneler, labieler, maar misschien ook wel krachtiger bent. Als je al een ouder kind hebt, moet daar ook nog voor gezorgd worden.
En dan besluit jij of je partner om te scheiden. Als het zijn beslissing is, dan kan het voelen of je wereld instort. Als het jouw beslissing is, is dat niet vanzelfsprekend gemakkelijker. Je beslist zoiets namelijk niet zomaar, zonder reden. Een scheiding betekent verdriet, boosheid en stress. Het idee dat je het vanaf nu alleen moet doen en met een vader waar je een nieuwe verhouding toe moet vinden, zorgt ervoor dat de emoties hoog op kunnen lopen.
Hoe je het ook wendt of keert, door een scheiding ga je eerder tijd zonder je kindje moeten doorbrengen dan je wil. Je gaat je kind missen en het voelt vooral voor een moeder in het begin heel onnatuurlijk om fysiek gescheiden te worden van je baby. De lichamelijke connectie is sterk en daar hoort niet bij dat je kindje langere tijd niet bij je in de buurt is. Als je je baby in het eerste levensjaar versneld los moet laten veroorzaakt dat stress. Ik hoor regelmatig van jonge moeders, dat het helemaal niet de bedoeling is om de baby weg te houden van de vader, dat ze willen dat hun kind een vader heeft, maar dat het op dat moment niet gaat. De tijd zonder baby, moet voor de meeste moeders langzaam opgebouwd worden. Het vertrouwen moet groeien dat ze het aankan. Als een kind ouder wordt, wordt loslaten gemakkelijker. Dan kan ze praten en aangeven wat ze wil en dan wordt het makkelijker om haar niet voortdurend bij je te hebben.
Een baby reageert sterk op de sfeer in huis en op de gemoedstoestand van de moeder. Als je niet goed in je vel zit, kun je je schuldig gaan voelen. Dat veroorzaakt meer onrust en moeder en baby kunnen in een negatieve wisselwerking belanden. Het is dus belangrijk dat moeder en baby rust hebben (vader ook, maar daarover schrijf ik in andere blogs). Het kan helpen om de tijd dat de baby bij zijn vader doorbrengt langzaam op te bouwen. Het mooiste zou zijn als de vader in het begin, liefst eerst regelmatig, kortere tijd in het huis van de moeder komt om zorgtaken over te nemen (badje, bed, fles, wandeling etc.). Kijk om de paar maanden/half jaar wat mogelijk is aan uitbreiding, zodat het kindje steeds meer bij de vader thuis kan zijn. Als het mogelijk is om daar rust in te bouwen, is er op termijn vaak meer mogelijk. Dan kunnen veel moeders makkelijker meewerken.
** Niet alle vrouwen hebben meteen dat gelukzalige liefdesgevoel voor hun baby. Voor sommigen kan het voelen als een zware weg om je te verbinden met je kindje.
Marianne Laarakker/Nijmegen
Lees meer over moeders op moeders (2)
Over vaders: vaders (1) en vaders (2)